Το σημερινό ταξίδι στο έργο του Βάλια Σεμερτζίδη θα μας οδηγήσει στη Σκύρο και θα γνωρίσουμε τα Πορτρέτα της Σκύρου.

Το 1956 ο Σεμερτζίδης ταξιδεύει στην Σκύρο και για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή με την νησιώτικη ζωή. Στα τέσσερα πορτρέτα από την δουλειά της Σκύρου που διαθέτει στην συλλογή του το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον άνθρωπο της υπαίθρου, τον εργάτη της γης, που τόσο αγαπούσε να αποτυπώνει στα έργα του ο ζωγράφος, όπως θα φανεί και στα κατοπινά χρόνια.

Στο ημερολόγιο του στις 25/9/1960, ο Σεμερτζίδης περιγράφει μια μέρα που πέρασε με την οικογένεια ενός τσοπάνη προκειμένου να ζωγραφίσει τα Πορτρέτα τους. Εκεί γράφει: “… Εγώ δούλευα και κουβέντιαζα για τα χίλια προβλήματα της Σκύρου. Σαν αποφάγαμε πέτυχα τη γιαγιά έξω από την καλύβα. Την ζωγράφισα. Εκείνη όλο μου ιστορούσε την ζωή της… Στις 4 σηκώθηκα να φύγω. Ο γιος τους μοναδικός σε πέντε κόρες, θα με συνόδευε στη Σκύρο. Η μέρα μου τελείωσε εδώ στον γιαλό με την δύση του ήλιου. Τα έργα δεν είναι αυτό που περίμενα, όμως ωφελήθηκα πάρα πολύ ζώντας κοντά, σ’ αυτούς τους ανθρώπους μια ολάκερη μέρα. Άνθρωποι απλοί, καλοί, της γης, του βουνού, με σκοτούρες κι έγνοιες, μα με μπόλικο κουράγιο για τη ζωή. “

Η αγάπη του Σεμερτζίδη για τον άνθρωπο που εργάζεται αντιμαχόμενος τα στοιχεία της φύσης, για τον χειρώνακτα εργάτη, τον “απλό” άνθρωπο, θα καθορίσει όλο το μετέπειτα Έργο του, που θα μας δώσει ανάμεσα σε άλλα, τους Ψαράδες, τις Λιομαζώχτρες και τις Υφάντρες που έχουμε ήδη αναφέρει.